บ้านดอย

ม.ค.50 เดินทางมาโรงเรียน      วันนี้ก็ตื่นเต้นไม่แพ้วันที่ 9 เลย เพราะนึกถึงว่าโรงเรียนจะเป็นอย่างไรหนอ ฉันเดินทางออกจากบ้านตี 5
มาถึงอมก๋อย 8 โมง รอครูที่โรงเรียนมารับเพราะไม่รู้จัก แต่รอนานมาก ผอ.จึงเขียนแผนที่ให้ไปเจอครูที่มารับ ระหว่างทางจึงขึ้นไปด้วยกัน ทางแสนจะลำบากและโหดมากในความคิดฉันและญาติๆ ที่มาส่ง จนป้าฉันพูดว่า “ในเชียงใหม่ยังมีทางแบบนี้อีกเหรอ” พอถึง โรงเรียนฉันเห็นสภาพแล้วชื่นใจ แต่ก็แทบน้ำตาไหล เพราะเด็กๆ ต่างตั้งหน้ารอครูใหม่อย่างฉัน ฉันไปถึงเขากำลังจะกินข้าว ไม่มีโต๊ะ นั่งกินกับพื้น เสื้อผ้าสกปรกมอมแมมตามสภาพเด็กดอย แม่และป้าถามฉันว่าจะอยู่ได้ไหม ฉันบอกว่าฉันตั้งใจจะมาเป็นครูแล้ว อยู่ที่ไหนก็ได้ที่มีนักเรียนให้สอนและฉันก็พูดกับตัวเองว่าพวกชาวบ้านและครูนักเรียนที่นี่อยู่ได้ ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้ ต้องอยู่ได้สิ พอบ่ายๆ พ่อและป้ากลับบ้านฉันก็น้ำตาไหลอีกครั้ง มันเศร้านะ แต่พ่อและป้าก็ให้กำลังใจนะ พ่อและป้าพูดว่า “อดทนนะลูก เราเป็นผู้เสียสละให้ความรู้แก่เด็กๆ” ฉันกอดพ่อและป้า ซึ่งเป็นภาพที่แทบจะไม่เกิดขึ้น เพราะฉันไม่เคยต้องจากบ้านมาไกลๆ สุดท้ายบนดอยก็เหลือแต่แม่ที่อยู่นอนเป็นเพื่อนฉัน ส่วนคนอื่นๆ ก็เดินทางกลับ

ที่มา http://www.chomthailand.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=395491